یک نگران لالایی دعوا برای صندلی های آب: 24 ساعت در یک Shramik ویژه

مقامات پوشیدن لباس محافظ حمل بدن یک مسافر که مرده در یک Shramik قطار ویژه از بمبئی در بنارس چهارشنبه. حداقل شش نفر در Shramik ویژه مرده پیدا شد و در ایستگاه های مختلف در اوتار پرادش. (PTI عکس)

"هنگامی که قطار عبور به Telangana, KCR (وزیر K Chandrashekar رائو) را به ما بدهد آبجو و بریانی" گفت: یک کارگر مهاجر کنار من نشسته در سورات-واراناگل Shramik ، من خندید دیگران خندید بیش از حد. این خنده دار بود راه او آن را گفت. سپس آن را به حال شده است حدود 14 ساعت پس ما مجموعه ای از Udhna ایستگاه در نزدیکی سورت و بسیاری از ما تا به حال به سختی خورده است. فکر خانه, بریانی و آبجو برداشته ارواح ما به طور خلاصه.

من از حیدرآباد شده اند و تحصیل در رشته علوم سیاسی در دانشگاه مرکزی گجرات در گاندینگر. زمانی که مستند اتفاق افتاده است دانشگاه ما تعطیل و بسیاری از افراد چپ به جز برای برخی از ما در خوابگاهها. وعده های غذایی همیشه به عنوان یک مشکل غذاخوری بسته شد. در نهایت سه نفر از ما از Telangana — یک batchmate یک دانشجوی دکترا و من تصمیم به ترک.

ما با نزدیک شدن گره افسر در گاندینگر و موفق به دریافت اسلات برای مه 23 در قطار ویژه از Udhna حومه از سورت به واراناگل.

بخوانید | در راه خانه نه مرده در Shramik ویژه در 48 ساعت

در 5.45 am on May 23, ما به سمت چپ خوابگاه ما. منطقه جمع آوری گاندینگر مرتب کرده بود برای یک وسیله نقلیه ما را به احمدآباد. از وجود پنج دیگران به ما ملحق شد و ما فرستاده شده به Udhna که در آن ما خواهد شد به نمایش در آمد و با توجه به بلیط برای سفر.

فرآیند غربالگری در زمان یک ساعت یا بیشتر. گرما غیر قابل تحمل بود. از مرکز غربالگری از ما خواسته شد به هیئت مدیره اتوبوس دوباره گرفته و به Udhna اتصال. 20-seater, اتوبوس, بسته بندی شده بود – وجود حداقل 40 مسافر. اجتماعی فاصله به نظر می رسید به یک شوخی بی رحمانه. وجود اتوبوس های دیگر مانند ما همه بسته بندی شده.

در ایستگاه ما راننده رو خاموش و قفل شده و راه می رفت دور. هر خودرو خواهد بود را تنها زمانی که آن را به نوبه خود از مسافران گرفته شود به قطار. ما منتظر برای بیش از دو ساعت است. سکس در اتوبوس, اتوبوس یک کوره سوزاندن آن.

یک مادر جوان در سفر با نوزاد خود که گریه میکرد از آنجا که از گرما و خستگی سعی در آرام کردن کودک توسط آواز لالایی در تلوگو. من شگفت زده شد وقتی که من شنیده ام او – او خواند در مورد مشکلات آنها رو به رو شد و لعنت مقامات.

در حالی که قیمت بلیط های ما گفت: Rs 520 من تا به حال پرداخت شده 700 تومان. این چیزهایی که شما را عصبانی و اما چه می توانید انجام دهید ؟ همه ما ناامید به خانه.

در نهایت ما در اتوبوس باز شد و ما ساخته شد و با عجله به ایستگاه و جمع به قطار در حال انتظار در پلت فرم. هیچ روش در راه مردم سوار مربیان. وجود دارد مقامات و پلیس بر روی پلت فرم اما هیچ کس نگه داشته و یک تعداد از چگونه بسیاری از مردم در هر یک مربی است. آن را در اطراف ساعت 8.30 زمانی که من در نهایت موفق به رسیدن به یکی از مربیان نزدیک به موتور.

این مربی تا به حال سخت نیمکت – نه rexine صندلی شما معمولا ببینید. نیز وجود دارد هیچ صندلی و بدون صندلی شماره. دعوا درگرفت و در کیسه های هل شد به چهره با یکدیگر و در زیر صندلی.

وجود گرد و غبار به صورت لایه لایه روی نیمکت و توالت شد foetid. اما هنگامی که قطار شروع شد احساس آرامش. در نهایت هر کس یافت می شود هر چه فضای کمی آنها می تواند و حل و فصل در.

من یک صندلی کنار پنجره و دوستان من نشست کنار من. در مقابل ما یک گروه مبارزه با بیش از صندلی. آنها را متوقف و تنها زمانی که ما ارائه برای به اشتراک گذاشتن صندلی ما. بنابراین در حال حاضر وجود دارد 5-6 نفر بر روی یک صندلی که برای سه. من شروع به دریافت مضطرب است. اگر من سقوط بیمار ؟ و تست مثبت برای Covid? من قرار دادن خانواده ام در خطر است با سفر در این شرایط ؟

به زودی بوی غذا پر شده از محفظه. دانشگاه ما داده بود و ما برخی از تنقلات اما کسانی که مدت طولانی است. یکی از مسافران راوی یک کارگر نساجی در سورت های ارائه شده برای به اشتراک گذاشتن مواد غذایی خود را. ما را لمس شد.

بعد از شام مردم نشسته در اطراف و داشتند حرف زدند. در حال حاضر دعوا فراموش شده بودند و بسیاری از مردم صحبت در مورد خانه و خانواده است. اما تقریبا همه ما تعجب چه اتفاقی می افتد هنگامی که ما رسیده Telangana. ما اجازه رفتن به خانه ؟ یا این که می شود گفت به رفتن برای نهادی قرنطینه? (کسانی که پس از رسیدن با قطار به دولت در حال آزمایش و به خانه فرستاده و توصیه به خود قرنطینه).

از آن زمان به خواب و افراد غیر روحانی کردن در هر کجا که آنها می تواند – از بین صندلی در راهرو, نفر دیگر در صندلی. دوستان من و من نشسته چت در حالی که برای. بعد ما نوبت در زمان به خواب روی صندلی ما. آن را دشوار است اما فکر گرفتن به حیدرآباد و ملاقات با برادر من و عمه بود و آرامش. پدر و مادر من زندگی می کنند در یک روستا در منطقه حیدرآباد.

صبح روز بعد مردم شروع به ازدحام در اطراف دو washrooms در محفظه اما هر دوی آنها توانایی جهش به طور مداوم. توالت آب گرفتگی شد و بوی غیر قابل تحمل بود.

در 9 هستم, قطار متوقف در اکولا ایستگاه در ماهاراشترا. مقامات دست از موز و پرتاب بطری های آب در سراسر پلت فرم. دوباره لغو کردند آغاز شد. من تعجب که چرا مقامات رفتار این راه است. این احساس عمیقا توهین آمیز است.

مدتی بعد قطار متوقف شد دوباره. آن روز قبل از رمضان و ساکنان محلی آمد تا به قطار ما و ما ارائه بسته های رنگی برنج و بیسکویت. فرد دیگری ارائه شده ما برای پر کردن بطری. ما خوشحال و سپاسگزار.

حدود ساعت 12: 30 بعد از ظهر در بلهرشه ایستگاه راه آهن مقامات دست از ناهار – حدود 100 گرم khichdi و بطری آب را از طریق پنجره ها از هر مربی است. دوباره دعوا را شکست.

حدود 6.30 ساعت, قطار ما رسیده واراناگل ایستگاه. تا آن زمان من تا به حال فکر می کردم از خودم به عنوان های مختلف از جمعیت من در سفر با – عمدتا روزانه شرط. اما این سفر بود در زمین. زمان از قطار پیاده شدیم و پا به پلت فرم ما تمام نگاه و احساس از همان ژولیده و خسته و تنها به فکر خانه به ما نگه دارید.

پس از سفر غربالگری در زمان کمی بیش از یک ساعت اما احساس بسیار طولانی و پس از آن به من داده شد صفحه اصلی قرنطینه مهر در بازوی من و لود به یک حالت حمل و نقل اتوبوس برای حیدرآباد.

من به خانه در اطراف 10.30 pm. من تا به حال به نام من و برادرم به او گفت قرنطینه احتیاطی او نیاز به گرفتن. کیسه های که من آورده از گاندینگر هنوز بستهای و دروغ گفتن در خارج از خانه. هنگامی که من قرنطینه می رسد برنامه ریزی برای دیدار با پدر و مادر من در محبوب نگر.

(همانطور که به قیدار Deshpande. آناند یک دانشجوی کارشناسی در دانشگاه مرکزی در گاندینگر, زندانی با هند اکسپرس)

📣 هند اکسپرس در حال حاضر در تلگرام. اینجا را کلیک کنید برای پیوستن به کانال ما (@indianexpress) و اقامت به روز شده با آخرین اخبار در

برای همه آخرین هند, اخبار, دانلود برنامه اکسپرس.